Urodzony w 1927 r. we Lwowie, w 1945 r. przyjechał do Krakowa,
gdzie w 1947 rozpoczął studia na Wydziale Architektury, a w 1952
uzyskał dyplom mgr inż. architekta na Politechnice Krakowskiej. Dostał
się do Związku Polskich Artystów Fotografików w 1957 r., będąc
do końca życia jego aktywnym działaczem. W tym czasie wraz
z
Wacławem Nowakiem i
Wojciechem Plewińskim został współ -
założycielem słynnej Grupy Domino zwanej również „Grupą Trzech”.
W latach 1959 – 1963 przebywał w Szwajcarii, pracując jako architekt
w biurze „Hofer i Stryjeński” w Genewie.
Cały czas fotografował, organizował wystawy indywidualne oraz brał
udział w wystawach zbiorowych i konkursach fotograficznych. Na
Międzynarodowym Biennale Sztuki w San Paulo w Brazylii (1967)
Z. Łagocki otrzymał złoty medal za cykl fotograficzny Aerotica.
W 1968 r. zorganizował słynną później wystawę Polskiej Fotografii
Subiektywnej, zapraszając do współpracy Zbigniewa Dłubaka, w tym
roku wydał też album autorski Piwnica (PWM). Został członkiem
Photographic Society of America oraz EUROPHOT Szwajcaria.
W 1971 r. organizował wystawy Polskiej Fotografii Współczesnej,
między innymi w Szwajcarii i Meksyku oraz – wraz ze Zbigniewem
Dłubniakiem – wystawę Fotografowie Poszukujący.
W kolejnych latach, Zbigniew Łagocki otrzymał najwyższy tytuł Honoraire
Excellence FIAP przyznany przez tę międzynarodową organizację,
godność Członka Honorowego ZPAF oraz Złoty Krzyż Zasługi
za popularyzację sztuki polskiej za granicą. Został członkiem jury
międzynarodowych konkursów fotograficznych, między innymi: Międzynarodowej
Wystawy FOTOFORUM – Słowacja (od 1974 r. udział
coroczny), STROM (Słowacja), Złocisty Jantar w Gdańsku, Międzynarodowej
Wystawy Trofeo Toro w Turynie (Włochy), Virton – Belgia
w Monako. Był przewodniczącym Komisji Artystycznej FIAP oraz delegatem
Polski na Międzynarodowe Kongresy FIAP, między innymi w
Padwie (Włochy), Warnie (Bułgaria), Barcelonie (Hiszpania), Eindhoven
(Holandia), Heidenheim (Niemcy), Wiedniu (Austria). W 1975 r.
otrzymał medal Niepce’a (Francja) za zasługi dla rozwoju fotografii.
Od 1977 r. Zbigniew Łagocki wykładał fotografię na Akademii Sztuk
Pięknych w Krakowie, na Wydziale Architektury Wnętrz, a później
na Wydziale Grafiki, gdzie stworzył pierwszą w Polsce Katedrę Fotografii. Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie fotografii
otrzymał medal im. Bułhaka (1987). Na Akademii Sztuk Pięknych w
1988 r. zrobił przewód kwalifikacyjny II stopnia, a w 1990 i 1993 r.
otrzymał godność prorektora (sprawował ją przez dwie kadencje),
w 1994 r. otrzymał tytuł Profesora Sztuk Plastycznych. Z kolei, Nagrodę
Miasta Krakowa otrzymał w 1990 r., Krzyż Kawalerski Orderu
Odrodzenia Polski w 1993 r., a w 1996 – nagrodę Rektora Akademii
Sztuk Pięknych I stopnia. W 2003 r. artysta wydał album Dom na
Groblach wraz z Leszkiem Wójtowiczem i Marią Pyrlik (WAiF). W tym
roku rozpoczął pracę w Wyższej Szkole Sztuk Wizualnych i Nowych
Mediów w Warszawie, w której następnie – w 2004 r. – został rektorem.
Zbigniew Łagocki uczestniczył w wielu konkursach fotograficznych,
w Polsce i na świecie, zdobywając ponad 20 medali. Miał ponad
dwadzieścia wystaw indywidualnych; brał udział w kilkudziesięciu
wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Był niezwykle cenionym
artystą, animatorem sztuki i dydaktykiem, jedną z najwybitniejszych
postaci polskiej fotografii.
Przytoczmy kilka słów komentarza Zbigniewa Łagockiego o akcie:
„Akt to niewątpliwie najbardziej pojemny i nośny znak w sztuce obrazu.
Wyrażano nim wszelkie treści i był symbolem wszelkich, nawet
przeciwstawnych pojęć. Funkcjonuje również jako forma i w tym
obszarze również wydaje się być niewyczerpany. Pozorna łatwość
posługiwania się aktem jest jednak złudna, szczególnie w fotografii.
Fotografowanie aktu wymaga dyscypliny i to zarówno w jego treściach
symbolicznych jak i budowie formalnej. Nie bez znaczenia
jest tu aspekt erotyczny aktu, nad którym musimy szczególnie panować,
nie ulegając złudzeniom, że automatycznie stworzy on nam
wartość fotografii...”
Co ciekawe, Zbigniew Łagocki wspominał z sentymentem swą edukację
architektoniczną. W wywiadzie dla „Fototapety” – w rozmowie
z Markiem Grygielem w 2001 r. - mówił:
„Proszę pamiętać, że architektura, przynajmniej takie jest moje
zdanie, to studia dla ludzi, którzy nie bardzo wiedzą, co by chcieli
robić. Objaśnię to na moim przykładzie. Zawsze mi wszystkie ciocie
mówiły, że ładnie rysuję, że jestem utalentowany i tak dalej, ale
wiedziałem, że mam za mało talentu, żeby iść na Akademię Sztuk
Pięknych, natomiast zupełnie nie interesowała mnie jakaś Akademia
Górnicza, jakieś humanistyczne czy ekonomiczne kierunki.
Chciałem robić coś innego, i architektura była takim miejscem dla
ludzi, którzy mieli trochę techniczne ciągoty, ale nie za bardzo, bo
wiadomo, że mostu to my nie zbudujemy, możemy go co najwyżej
narysować, a trochę tego za mało żeby iść na Akademię, bo tej
sztuki w nas jest też trochę mało, ale jednocześnie są te ciągoty do
działań plastycznych. [...] Myśmy studiowali architekturę z wielką
ochotą i pasją...”
Materiały uzyskano dzięki uprzejmości pani Marii Pyrlik,
właścicielki spuścizny artystycznej Zbigniewa Łagockiego.